26 Ocak 2009 Pazartesi

Anasının Kuzusu...


Yazmadığım süre içinde hayatımda öyle bir değişiklik oldu ki, sanırım hayatım birkaç ay sonra tümüyle değişecek. Hamileyim ve o kadar mutluyum ki. Evliliğimizin tam 1. senesinde ve tam zamanında gelen bir bebek. Öğrendiğimde mutluluktan başka pek birşey hissedememiştim ama zaman ilerledikçe hele de bebeği ultrasonda görünce herşey bambaşka oluyor. Doktora ilk gittiğimizde ultrasonda gebelik kesesi görünmedi onun için herhalde hamile değilim dedim ama doktor kan tahlili istemişti onda çıktı hamile olduğum. SAT 5 ekim tarihiydi. Daha sonra 4 kasımda yine bir lekelenme oldu ve bunu en azından olayın düzene girmesi olarak yorumladım. Meğer o zaman hamileymişim :)
12. haftada yapılması gereken ense kalınlığı tahlilinde bebiş bizi biraz korkuttu. Ense kalınlığı biraz yüksek çıkınca paniğe kapıldık ve işte o zaman bu bebeği sevdiğimi fark ettim. Çok tuhaf ama görmediğim ve bulantım da olmadığı için hiç hissetmediğim hamileliği ve bu bebeği çok sevdiğimi ve çok istediğimi anladım. Şu anda annemin söyledikleri çok daha anlamlı geliyor. Onu çok daha iyi anlıyorum. Hamile kaldığın anda onu korumaya başlıyorsun, onun için yaşamaya başlıyorsun diyordu hakikaten doğru. Bebeğime birşey olmasın diye o kadar dua ettim ki. Allah dualarımı kabul etti ve çok şükür bir aksılik yaşamadık.
Ultrasonda elini görünce, kıpır kıpır sürekli döndüğünü görünce bir tuhaf olduk halil de ben de. İkimizin bebeği :) İkimiz de onu çok seviyoruz ve sağlıklı ve hayırlı doğması için dua ediyoruz.