22 Temmuz 2009 Çarşamba

Efe'm Geldi


Nihayet oğluma kavuştum Allaha binlerce şükür. Normal doğumdan çok korkuyordum ben de epidural sezaryene karar verdim tabi belki yüzlerce kez internetten araştırarak. Doğumdan önceki son muayenemizde yani 10 Temmuz günü doktorumuz artık 2 günde bir kontrole geleceksin bebeğin kalp atışlarını ve doğumun başladığını kontrol etmemiz için dediğinde ben kararımı söyledim yani sezaryen olmak istediğimi. Doktorum da bu duruma şaşırdı çünkü baştan beri normal doğum için hazırlanıyorduk. O zaman bugün veya pazartesi alalım bebeği doğum sancın başlayabilir her an dediğinde kendimi tuhaf hissettim korku ve heyecan karıştı birbirine. Halil de pazartesi yani 13 Temmuz günü olsun o zamana kadar kendini bu duruma alıştırırsın dedi. Eve gelip kararımızı açıkladığımızda annemler sezeryanden çok korktukları için baya tedirgin oldular. Annem de babam da 2 gece gözlerini kırpmamışlar. Ben çok araştırdığım için rahattım. Nihayet doğum günü geldi çattı. O gece ben nasıl olduysa rahat uyudum. Saat 10 da kalktım duş aldım ve saat 12 de bizim tayfa gelmeye başladı. Annem, Özlem, kızlar, figen abla, elif hep beraber evden çıktık. İlk önce annemin gelmesini istemedim çünkü ameliyattan kötü çıkarsam o mahfolurdu. Resmen gelin alayı gibi hastaneye gittik. Hastanede halil yatış işlemlerini yaparken baya heyecanlandım. Kendimi kesime giden koyun gibi hissettim. Biz odamıza çıkıp hazırlanırken tülü, aysel yenge, halam da geldi ve kadro tamamlandı. İlk önce bir serum bağladılar, kan aldılar. Serumda ne varsa artık, beni resmen leyla yaptı. Başıma gelecekleri biliyorum ama çok rahatım tabi herkes de rahatlatmaya çalıştı ama annemin gözlerindeki ifadeyi hiç unutamıycam. Ne kadar korktu canım benim. Ben çıkana kadar zaten bütün dudağı uçuk içinde kalmış.
Neyse, ben serumu yiyince lay layyy çok rahatladım biraz sonra hemşire elinde ameliyat kıyafetiyle geldi, onu giydim ve beklemeye başladım. 5 dk sonra artık seni alalım dediler. Sedyeye bindim ve herkese el sallayarak ameliyata girdim (Saat 13.45). İlk önce bir odaya aldılar oraya anestezist fatih bey geldi ve bana olacakları anlattı. Belimden ilk önce sanırım uyuşturucu bişey yaptılar çünkü kateter takılırken hiç acımadı. Hareket edersem ters birşeye neden olabileceğimi bildiğim için hiç kıpırdamazdım zaten acısa da. 5 dk sonra ayaklarından bi sıcaklık yayılacak dedi doktor onu beklemeye başladım ama içim bi tuhaf ya uyuşmazsam diye. Dediği gibi oldu ayaklarımdan bi sıcaklık yayılmaya başladı ve karnımdan diz kapağıma kadar resmen taşa döndüm. O odadan ameliyat odasına aldılar bu arada bende korkudan eser yok tavandaki lambaları filan incelemeye başladım, bi yandan da bebeğime kavuşacağım anı bekliyorum. Alev hanım geldi ve başlayalım mı dedi hepsi yani 7-8 kişiydi benim görebildiğim ameliyata başladılar. Hiçbir acı yok ama dokunduklarını filan hissettim bir müddet sonra fatih bey şimdi karnına bastırıcaz acıycak dedi ve 2 tane doktor bütün kuvvetiyle kaburgalarıma bastırdı o kadar inledimki doğumun en zor aşaması oydu sanırım. 2 dk geçmeden bebeğin ağlama sesini duydum (saat tam 15.00) ve ben de ağlamaya başladım hayatımda hiç böyle bir şey hissetmemiştim. Hem mutluluk hem duygu ne bileyim işte bütün hepsi bir arada. Bebeği yanıma getirdiklerinde resmen aşık oldum yanağıma dayadılar ve ne kadar güzel olduğunu düşündüm. Gerçekten de bu kadar güzelini beklemiyordum. Belki bana öyle geldi diye düşündüm ama her gören çok güzel olduğunu söylüyor. Allah şansını güzel etsin. Hayırlı, ömürlü, bereketli bi evlat olsun. Halille beraber büyütmeyi nasip etsin. Bebek çıktıktan sonra ben fenalaştım ameliyatın başından beri beklenen bi durumdu aslında ben iyi dayandım, midem bulandı ve öğürdüm o sırada beni uyuttular, uyurken kusmuşum. Uyandığımda herşey bitmiş karnım dikilmişti. Gülerek ameliyathaneden çıktım. Halil bu arada babamı, anne ve babasını da aramış onlar da odamda beni bekliyorlardı. Bebek benden önce bebek odasına gelmiş ve 12 kişi yani bizim takım hepsi bebeği görmüşler. Ben odama yine gülerek gayet rahat çıktım ve süper rahat bir ameliyat geçirdim. İlk gün ağrım oldu ama dayanılmayacak gibi değildi zaten ağrı kesici yapıyorlardı. 6 saat sonra hemşire beni kaldırdı ve odada yürüdüm. Gece gözümü kırpmadım bebeği seyretmekten, inanamadım bu benimmi diye. O kadar müthiş bir duygu ki. Şimdi annemi anlıyorum, ona bişey olacak diye içim ürperiyor.

1 Temmuz 2009 Çarşamba

9+


Artık sona geldik. Hamileliğimin son günlerini yaşıyorum. Bebek her an gelebilir. Çok farklı bir his, daha önce hiç yaşamamıştım. Onun kıpırdanışları her an büyüyor olduğu gerçeği çok tuhaf. Bazen öyle hareketler yapıyorki omuzu mu artık neresiyse resmen karnımda tepe oluşturuyor :)
Hayatım artık eskisi gibi olmayacak kesinlikle, artık minicik bir parçam olacak onu ne kadar çok sevebileceğimi hayal bile edemiyorum. Şimdi bile çok seviyorum. İnsanın çocuğu olması gerçekten acayipmiş. Daha önce hiç çocuğum olabileceğini hayal etmemiştim. Hele de erkek bebek hiç... Onun minicik çoraplarını, patiklerini gördükçe tuhaf oluyorum. Birkaç gün sonra onların içi dolacak. Allahım çok tuhaf.
Bir de hayırlısıyla doğumumu yapsaydım. Son birkaç gündür çok zorlanıyorum iyice ağırlaştım. Tansiyonum düşüyor, onu da tuzlu ayranla halledebiliyorum. Hamileliğim beni hiç zorlamadı çok şükür. Bu kadar da olur artık zaten son günler.
Doktorumuz bu ay içinde ağrıların olabilir bunlar normal demişti, dün gece rüyamda hep karnım ağrıdı herhalde gerçekten ağrıdı. Ben epiduralle sezeryan yapmak istiyorum ama onda da ameliyat sırasında tansiyon düşmesi sık görülüyormuş zaten tansiyonum hemen oynar, dur bakalım nolucak.
Geçen günkü muayenede baya zorlandım inşallah bu cuma gidince yine aynı şekilde muayene olmaz. Hala sağa veya sola dönerek yatabiliyorum bu büyük şans. Bazıları 5. aydan itibaren hep yanlarına yastık koyarak yatabiliyorlar. Ben son ay bacaklarımın arasına küçük bir yastık koyarak yatabiliyorum. Bu çok rahat oluyor benim için.
Annemler geldi 15 gün oldu. Annem annesini kaybetmenin acısını bile yaşayamadı benimle ilgilenmekten. Ama annem olmasa bu kadar şeyi halledemezdim. Bebişe cibinlik, kapı süsü aldık. Geçtiğimiz c.tesi yatağı da kuruldu ama daha sermedik yatak takımlarını.Çok heyecanlıyım.Minik kuzumu görmek için sabırsızlanıyorum.

6 Haziran 2009 Cumartesi

8. ay


Bugün saat 10.00 da doktor randevumuz vardı. Oğluş 34+6 günlük oldu. Artık 10 günde bir kontrole çağırdı. Mayıs'ın 23. de kontrolümüzde oğluş 1940 gramdı. Bugünkü kontrolümüzde 2480 gram olmuş. Bugün yüzünü de gördük tombalak yanağın. Bize göz kırptı. İlk gördüğümüzde de bağdaş kurmuş oturuyordu :) Allahım nasıl bir sevgiyse bu anlamadım. Kıpırdadığında, tekme attığında mutlu oluyor insan. Babası da ben de konuşuyoruz onunla artık sesleri duyabiliyor çünkü. Şimdi aklımdaki tek şey sağlıklı olarak dünyaya gelmesi. Sezeryanla doğum yapmaya daha yakın duruyorum sanki. Normalden korktum. Her ne olursa olsun inşallah ikimiz için de hayırlısı olur. Sabırsızlıkla bekliyoruz oğluşumuzu.

24 Nisan 2009 Cuma

7. ay

Bugün kontrolümüz vardı, dr teyzesi oğluşa baktı ve herşeyin normal olduğunu söyledi. 1200 gr olmuş oğlum, ben de 67 kg. Biraz fazla almışsın dedi. geçen sefer 63 kg dım. Böyle giderse 80 kg olurum ben.
Çok üzücü bir haber de aldım daha doğrusu facebookta gördüm. En eski arkadaşım salih malesef trafik kazasında ölmüş. O kadar çok üzüldümki. Annesine kavuştu sonunda. Çok üzgünüm.

10 Nisan 2009 Cuma

Oğluş

Ne kadar üşengeç bi insanım yav. Her gün yazsana bloğa neler olduğunu değil mi ama nerdeeee... Neyse unutmadan yazayım bari 24 Mart'ta kontrol olduk bebiş 670 gram olmuştu. Maşallah herşeyi iyi gidiyor. Nisanın 24.de 7 aylık olacak inşallah o zaman kontrolümüz var. Acaba büyüyünce okuyacakmı bu yazdıklarımı, nasıl bişey olacak çok merak ediyorum. Herşeyden önemlisi sağlıklı ve hayırlı bir evlat olsun.
10 martta ilk tetanoz aşımı olmuştum bugün de 2. dozu oldum. 3. doz dogumdan sonra olacakmış 10. ayda. Artık biryere giderken veya bişey yaparken yalnız olmadığımı hissediyorum, oğluşla gidiyoruz heryere :) Büyüynce kendisisni ne kadar severek dünyaya getirdiğimizi anlar inşallah.

23 Mart 2009 Pazartesi

küçük kuzu

Bebişimiz şu an tam 24 hafta 1 günlük, yani 6 aylık kocaman adam oldu. Ne zaman büyüdü anlamadım. Herhalde doğunca da ne çabuk büyüdü diyeceğiz. Şu anda ona müzik dinletiyorum. Artık sesleri duyabiliyormuş. Dinlediği şarkıları doğduktan sonra dinletince sakinleşiyormuş hay Allahım minicik aklıyla onları kaydediyor galiba :) Cuma günü yani 20 Mart'ta ilk kez hareketlerini karnımın dışından da gördük. İlk gören annem oldu ve hemen gözler doldu. Minik kuzumuz ben burdayım anneannecim dedi heralde. Babam da gördü eşofmanımın üzerinden gayet net görülüyor. Halil en son gördü ama o daha önce elini koyduğunda hareketlerini hissetmişti. Şu anda kıpır kıpır dönüyor galiba. Yarın kontrolümüz var. Babaannesiyle beraber gidicez o da ilk kez ultrason görücek. Bakalım kaç gram aldı. En son 309 gramdı 5 aylıkken.
Çok güzel bir duygu gerçekten inanılmaz. Yaşamadan anlaşılmayan birşey. Başıma geleceğini ve anne olabileceğimi tahmin etmiyordum nedense.Çok uzak geliyordu bana ama olunca da şahane birşey olduğunu anlıyorum. Hele de doğunca naparız bilmiyorum. Şimdi bile elim karnımda sürekli onu seviyorum.
Bu arada fena halde sinüzitim azdı. Nefes alamıyorum inşallah bebeğe bi zararı dokunmaz. Gün geçtikçe ilerliyor sanki bu da beni korkutuyor. Doktora gittik sadece buğuseptil verdi şu an hiçbirşey yapamam dedi. Offf of minik adam beni ne hallere soktun. Sen karnımda olmasan elli kere doktora gitmiş, bi avuç da antibiyotik içip dipppçiik gibi olmuştum.

18 Şubat 2009 Çarşamba

Kuzucuk



Bebişimizi kucağımıza alacağımız günü iple çekmeye başladık. Hele badilerini, hırkalarını minicik patikleri gördükçe... Acaba kime benzeyecek, huylarını kimden alacak herşeyi merak ediyoruz. Ama en önemlisi sağlıklı olması. Geçen cumartesi günü muayenemiz vardı ama benim sigortam açılmayıp, halilin sigortası da ben kendi sigortamdan yararlanmak istiyorum diye kapanınca biz muayene olamadan kös kös geri döndük ve bebişin cinsiyetini de öğrenemedik.
Şu anda benim için en önemlisi iyi bir hastane ve daha da önemlisi iyi bir doktor bulup sağ salim hayırlısıyla doğumumu yapmak.
Hayatımızdaki en önemli olay bu herhalde. Halil de belli ettiğinden çok daha fazla istiyormuş demekki bu bebeği ve çok seviyor. Ben de şu anda bile karnımı seviyorum. Annemler burda ve sanki bebiş onlar gelince daha da hızlı büyümeye başladı. Şımarık nolucak :)
Onun sağlıklı olmasını herşeyden çok istiyorum, hayırlı bir evlat olsun, sağlıklı olsun yeter ve anneli babalı büyütmek nasip olsun inşallah. Tam da doğum günümde gelen bir hediye oldu bu bebek onu çoooooooook çok seviyorum, babasını da tabi.

26 Ocak 2009 Pazartesi

Anasının Kuzusu...


Yazmadığım süre içinde hayatımda öyle bir değişiklik oldu ki, sanırım hayatım birkaç ay sonra tümüyle değişecek. Hamileyim ve o kadar mutluyum ki. Evliliğimizin tam 1. senesinde ve tam zamanında gelen bir bebek. Öğrendiğimde mutluluktan başka pek birşey hissedememiştim ama zaman ilerledikçe hele de bebeği ultrasonda görünce herşey bambaşka oluyor. Doktora ilk gittiğimizde ultrasonda gebelik kesesi görünmedi onun için herhalde hamile değilim dedim ama doktor kan tahlili istemişti onda çıktı hamile olduğum. SAT 5 ekim tarihiydi. Daha sonra 4 kasımda yine bir lekelenme oldu ve bunu en azından olayın düzene girmesi olarak yorumladım. Meğer o zaman hamileymişim :)
12. haftada yapılması gereken ense kalınlığı tahlilinde bebiş bizi biraz korkuttu. Ense kalınlığı biraz yüksek çıkınca paniğe kapıldık ve işte o zaman bu bebeği sevdiğimi fark ettim. Çok tuhaf ama görmediğim ve bulantım da olmadığı için hiç hissetmediğim hamileliği ve bu bebeği çok sevdiğimi ve çok istediğimi anladım. Şu anda annemin söyledikleri çok daha anlamlı geliyor. Onu çok daha iyi anlıyorum. Hamile kaldığın anda onu korumaya başlıyorsun, onun için yaşamaya başlıyorsun diyordu hakikaten doğru. Bebeğime birşey olmasın diye o kadar dua ettim ki. Allah dualarımı kabul etti ve çok şükür bir aksılik yaşamadık.
Ultrasonda elini görünce, kıpır kıpır sürekli döndüğünü görünce bir tuhaf olduk halil de ben de. İkimizin bebeği :) İkimiz de onu çok seviyoruz ve sağlıklı ve hayırlı doğması için dua ediyoruz.