22 Temmuz 2009 Çarşamba

Efe'm Geldi


Nihayet oğluma kavuştum Allaha binlerce şükür. Normal doğumdan çok korkuyordum ben de epidural sezaryene karar verdim tabi belki yüzlerce kez internetten araştırarak. Doğumdan önceki son muayenemizde yani 10 Temmuz günü doktorumuz artık 2 günde bir kontrole geleceksin bebeğin kalp atışlarını ve doğumun başladığını kontrol etmemiz için dediğinde ben kararımı söyledim yani sezaryen olmak istediğimi. Doktorum da bu duruma şaşırdı çünkü baştan beri normal doğum için hazırlanıyorduk. O zaman bugün veya pazartesi alalım bebeği doğum sancın başlayabilir her an dediğinde kendimi tuhaf hissettim korku ve heyecan karıştı birbirine. Halil de pazartesi yani 13 Temmuz günü olsun o zamana kadar kendini bu duruma alıştırırsın dedi. Eve gelip kararımızı açıkladığımızda annemler sezeryanden çok korktukları için baya tedirgin oldular. Annem de babam da 2 gece gözlerini kırpmamışlar. Ben çok araştırdığım için rahattım. Nihayet doğum günü geldi çattı. O gece ben nasıl olduysa rahat uyudum. Saat 10 da kalktım duş aldım ve saat 12 de bizim tayfa gelmeye başladı. Annem, Özlem, kızlar, figen abla, elif hep beraber evden çıktık. İlk önce annemin gelmesini istemedim çünkü ameliyattan kötü çıkarsam o mahfolurdu. Resmen gelin alayı gibi hastaneye gittik. Hastanede halil yatış işlemlerini yaparken baya heyecanlandım. Kendimi kesime giden koyun gibi hissettim. Biz odamıza çıkıp hazırlanırken tülü, aysel yenge, halam da geldi ve kadro tamamlandı. İlk önce bir serum bağladılar, kan aldılar. Serumda ne varsa artık, beni resmen leyla yaptı. Başıma gelecekleri biliyorum ama çok rahatım tabi herkes de rahatlatmaya çalıştı ama annemin gözlerindeki ifadeyi hiç unutamıycam. Ne kadar korktu canım benim. Ben çıkana kadar zaten bütün dudağı uçuk içinde kalmış.
Neyse, ben serumu yiyince lay layyy çok rahatladım biraz sonra hemşire elinde ameliyat kıyafetiyle geldi, onu giydim ve beklemeye başladım. 5 dk sonra artık seni alalım dediler. Sedyeye bindim ve herkese el sallayarak ameliyata girdim (Saat 13.45). İlk önce bir odaya aldılar oraya anestezist fatih bey geldi ve bana olacakları anlattı. Belimden ilk önce sanırım uyuşturucu bişey yaptılar çünkü kateter takılırken hiç acımadı. Hareket edersem ters birşeye neden olabileceğimi bildiğim için hiç kıpırdamazdım zaten acısa da. 5 dk sonra ayaklarından bi sıcaklık yayılacak dedi doktor onu beklemeye başladım ama içim bi tuhaf ya uyuşmazsam diye. Dediği gibi oldu ayaklarımdan bi sıcaklık yayılmaya başladı ve karnımdan diz kapağıma kadar resmen taşa döndüm. O odadan ameliyat odasına aldılar bu arada bende korkudan eser yok tavandaki lambaları filan incelemeye başladım, bi yandan da bebeğime kavuşacağım anı bekliyorum. Alev hanım geldi ve başlayalım mı dedi hepsi yani 7-8 kişiydi benim görebildiğim ameliyata başladılar. Hiçbir acı yok ama dokunduklarını filan hissettim bir müddet sonra fatih bey şimdi karnına bastırıcaz acıycak dedi ve 2 tane doktor bütün kuvvetiyle kaburgalarıma bastırdı o kadar inledimki doğumun en zor aşaması oydu sanırım. 2 dk geçmeden bebeğin ağlama sesini duydum (saat tam 15.00) ve ben de ağlamaya başladım hayatımda hiç böyle bir şey hissetmemiştim. Hem mutluluk hem duygu ne bileyim işte bütün hepsi bir arada. Bebeği yanıma getirdiklerinde resmen aşık oldum yanağıma dayadılar ve ne kadar güzel olduğunu düşündüm. Gerçekten de bu kadar güzelini beklemiyordum. Belki bana öyle geldi diye düşündüm ama her gören çok güzel olduğunu söylüyor. Allah şansını güzel etsin. Hayırlı, ömürlü, bereketli bi evlat olsun. Halille beraber büyütmeyi nasip etsin. Bebek çıktıktan sonra ben fenalaştım ameliyatın başından beri beklenen bi durumdu aslında ben iyi dayandım, midem bulandı ve öğürdüm o sırada beni uyuttular, uyurken kusmuşum. Uyandığımda herşey bitmiş karnım dikilmişti. Gülerek ameliyathaneden çıktım. Halil bu arada babamı, anne ve babasını da aramış onlar da odamda beni bekliyorlardı. Bebek benden önce bebek odasına gelmiş ve 12 kişi yani bizim takım hepsi bebeği görmüşler. Ben odama yine gülerek gayet rahat çıktım ve süper rahat bir ameliyat geçirdim. İlk gün ağrım oldu ama dayanılmayacak gibi değildi zaten ağrı kesici yapıyorlardı. 6 saat sonra hemşire beni kaldırdı ve odada yürüdüm. Gece gözümü kırpmadım bebeği seyretmekten, inanamadım bu benimmi diye. O kadar müthiş bir duygu ki. Şimdi annemi anlıyorum, ona bişey olacak diye içim ürperiyor.

2 yorum:

Adsız dedi ki...

iiki varsın aşkım..çok seviyorum seni..:)tabıkı oğluşumuzuda :)

Ergül Doğan dedi ki...

adresinizi nurturiada gördüm,
siteniz hayırlı olsun,
tebrikler,
Efe paşa sağlıkla neşeyle büyüsün inşallah..

sevgiler,
Hüseyin Efe'nin annesi
sevimlidogangiller.blogspot.com